Στα Μέγαρα τη Δευτέρα της Λαμπρής, ομάδες από νέους γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας και χορεύοντας κυκλικά. Ο πρώτος του χορού κρατά ένα κοντάρι με λουλουδένιο σταυρό στην κορυφή. Κάτω από το σταυρό υπάρχει ένα μεταξωτό μαντίλι (καλαμάτα) αντί για σημαία. Ο τελευταίος του χορού κρατά ένα καλάθι ‘’το καρτάλι’’. Οι νοικοκυρές δίνουν στον τελευταίο, κόκκινα αυγά, γλυκά, χρήματα κ.α. Αυτός που κρατά το καλάθι λέγεται ‘’σαχανατάρης’’ (ταμίας). Το Μεγαρίτικο αυτό έθιμο για πρώτη φορά καταγράφηκε/ηχογραφήθηκε από Μεγαρείς σε Αθηναϊκό θέατρο το 1930.
Τα Μεγαρίτικα Ρουσάλια,τραγουδιούνται σε ρυθμό 2/4,χορεύονται με απλά πλάγια βήματα συρτού χορού στα τρία και κατατάσσονται στα «αργύτικα άσματα», δηλαδή στα τραγούδια που ακούγονταν σε συγκεκριμένες μέρες από σπίτι σε σπίτι, από ομάδες νέων ή παιδιών, με σκοπό το φιλοδώρημα σε χρήμα ή είδος.Στα προεπαναστατικά χρόνια,οι Μεγαρείς αφιέρωναν τα κέρδη τους απ’ τα Ρουσάλια στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας απ’ τους Τούρκους.
Τα Ρουσάλια όπως τραγουδιούνται στα Μέγαρα.
Να στα πούμε τα Ρουσάλια
πέστε τα βρε παλληκάρια
να στα πούμε σένα πρώτα
που σε ηύραμε στην πώρτα
τσαι έξ υστέρου τις τσυρά μας
τσαι της ρούσοπέρδικάς μας.
Κάτω σ’ ένα περιβόλι
δάφνη και μηλιά μαλώνει.
δαφνης πήρα ‘γω κλωνάρι
να το πάρει το ποτάμι,
να με πάει δύση-δύση
κάτω στη γυαλένια βρύση
όπου πλένουν Όβροπούλες
σκάματίζουν Τούρκοπούλες.
Πάνω κάτω η τσυρά μας
να μας δώσεις τον παρά μας.
Βάλ’ το δεξί σου χέρι
μες την αργυρή σου τσέπη,
βγάλτοτο κοσιπεντάρι
δώσ’το του σαχανατάρη,
να μας πει Χριστός Ανέστη
που ετάφει τσαι Ανέστει
να σας πούμε πόλους χρόνους
και εύτύχισμένους όλους.
Η εικόνα είναι έργο ζωγραφικής του Θωμά Μώλου με θέμα τα Ρουσάλια, λεύκωμα "Λαογραφικά των Μεγάρων", σελ. 121, εκδ. Πολιτιστικός Σύλλογος "Θέογνις" 1993.
